KOŚCIÓŁ POD WEZWANIEM WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

Kościół ów był ongiś kaplicą klasztorną. Klasztor Sióstr od Wniebowzięcia założył w roku 1622 kardynał de la Rochefoucauld.  Zgromadzenie miało przyjąć w spadku idee dawnego zakonu „Haudriettes” powstałego w XII w. W XVII i XVIII wieku klasztor służył wiernym jako dom rekolekcyjny i jako ośrodek kształtowania młodzieży. Kaplicę przebudował w roku 1670 znany przedsiębiorca Cheret według planów Karola Errard , pierwszego dyrektora Akademii Francuskiej w Rzymie. Michał Poncet , arcybiskup Bourges konsekrował kaplicę 14 sierpnia 1676 r. Po burzliwych zajściach w czasie rewolucji francuskiej na mocy konkordatu z roku 1802 kościół znów służył kultowi religijnemu. Dnia 6 marca 1802 r. odprawił tu Mszę Świętą Papież Pius VII. Dnia 22 maja 1834 r. odbył się w tym kościele pogrzeb La Fayette’a, wielkiego przyjaciela Polski. W roku 1844 arcybiskup paryski Denis Affre przekazuje kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia N.M.P. Polakom i Polskiej Misji. W latach 1844-64 służył on również jako kaplica katechetyczna dla parafii Sainte Madeleine. Kościół został wzniesiony w XVII wieku wg projektu Charlesa Errarda. Świadomie dokonał on wyraźnego nawiązania do architektury włoskiej, której był fascynatem, tworząc obiekt zbliżony formą do antycznych świątyń. Obiekt sfinansowali jezuici oraz zakon Sióstr od Wniebowzięcia, którzy jednak nie byli zadowoleni z powstałego kościoła. Errard oskarżył wówczas dozorującego prace architekta Chéreta o samowolną zmianę planów budowy. Atmosfera wzajemnych oskarżeń praktycznie uniemożliwiła dalsze prace nad obiektem, który pozostał w obecnym kształcie, zaś dodatkowo zdemolowany został podczas Wielkiej Rewolucji Francuskiej.Polska wspólnota opiekuje się budynkiem od 1884 r. W 1838 r. w kościele przez trzy miesiące prowizorycznie pochowany był Charles de Talleyrand-Périgord, zanim zakończono budowę jego nagrobka w Valençay.

Zasadnicza, przeznaczona do kultu część obiektu wzniesiona jest na planie koła o 24 metrowej średnicy. Skromnie dekorowany z zewnątrz, opiera się na sześciu kolumnach korynckich podtrzymujących fronton oraz kopułę. Zarówno na poziomie frontonu, budynków mieszkalnych łączących się z kościołem, jak i na poziomie kopuły znajdują się płaskorzeźby z motywami roślinnymi. Kopuła posiada rząd prostokątnych, obecnie zaciemnionych okien, oraz nisz przeznaczonych na nigdy niewykonane posągi. Jedyną dekorację wnętrza stanowią korynckie pilastry (obecne również na fasadzie budynków mieszkalnych), rząd rzeźb ustawionych w specjalnie do tego celu przygotowanych niszach oraz plafon.  Zarówno fronton, jak i kopułę wieńczy krzyż.

OPIS KAPLICY

Kaplicę tworzy rotunda o 24 m średnicy, uwieńczona kopułą oraz rozszerzona o przedsionek. Wnętrze podzielone jest na 8 przęseł przez zastosowanie pilastrów korynckich sprzężonych podtrzymujących zwieńczenie muru gzymso-ozdobne. Osiem wysokich okien prostokątnych, które obramowane gzymsami w formie winnej latorośli, oddzielone są płaszczyzną stiukową. Drugi gzyms upiększony perłami i ząbkowaniem , podtrzymuje kopułę ozdobioną kasetonami złoconymi w środku której znajduje się sklepienie o średnicy 10 m, przedstawiające Wniebowzięcie N.M.P według  Charles Dalafosse. Na zewnątrz przedsionek , naśladujący ten z Sorbony, tworzony przez 8 kolumn korynckich równo rozmieszczonych podtrzymujących gzyms, oraz fronton prostokątny. Część dolna kopuły opasana jest budynkami stanowiącymi zakrystię i jej przybudówki. U dołu bębna pierwszy gzyms ozdobiony jest girlandami kwietnymi i owocami. Nad nim górne okna oddzielone niszami, ozdobione pilastrami i gzymsami, ponad którymi z kolei znajduje się zwieńczenie muru noszące ornament roślinny, którego gzyms podtrzymywany jest przez wsporniki. Kopuła pokryta dachówką poszlakowana jest wystającymi żyłkami ołowiu i uwieńczona dzwonnicą w drzewie, spoczywająca na 8 wspornikach odwróconych.

WYPOSAŻENIE KOŚCIOŁA

Oprócz fresku Delafosse, w kościele znajduje się kilka interesujących obrazów. Nad ołtarzem głównym: Zwiastowanie N.M.P. w/g Joseph-Marie Vien (1763); w przęśle północnym „Pokłon Mędrców„ w/g Carle Van Loo, w przeciwległym zaś „Narodzenie  N.M.P” w/g Joseph-Benoit Suvee (1779), oraz „Pokłon pasterzy” wykonany w stylu szkoły włoskiej z XVIII wieku.